بازی

بسیار خوانده ایم و شنیده ایم که :بازی یکی از مهمترین عواملی است که در تربیت اخلاقی کودک نقش مهمی ایفا می کند و نوع زندگی کودکانه را بازی می گویند.

 به هرگونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفداری که به صورت گروهی یا فردی انجام می شود و موجب کسب لذت و امتناع نیازهای کودک شود بازی گویند بازی انگیزه ای درونی است که از روان کودک تأثیر می گیرد و نیز بر آن تأثیر می گذارد.

بازی،1-  در یادگیری زبان نقش بسزایی دارد 2- در رشد هوش  تأثیر دارد3- زمینه ای بهتر برای فکر فراهم می آورد.

خداوند نخستین دوره رشد انسان را با بازی همراه کرده است.در اسلام نیزدستور است که فرزندتان را 7 سال رها کنید تا بازی کند . این دستور نشانگر تاثیر بازی در تربیت کودک است.

در بسیاری از شهرهای ایران خصوصا شهرهایی چون تهران و کرج،از  هر کوی و کوچه ای که میگذری چشمت به بستری زیبا می افتد که برای کودکان و بازی شان مهیا شده است.

وسایل بازی شکیل و خوش رنگ و لعاب که کودکان را به سمت خویش فرا می خواند و خدا می داند وقتی همراهشان می شوی و اجازه می دهی ساعاتی از آن پارک کوچک لذت ببرند و بازی کنند، چه قندها که در دلشان آب نمی شود.

و اما در شهر ما، دست کم در همین کتالم و سادات شهر...من که تا به حال ندیده ام بستری این چنینی برای کودکی فراهم شده باشد.مادران بسیاری را می شناسم که ناچارند کودک خود را برای بازی کردن به پلاژ توسکا و یا شهربازی های اطراف آن ببرند حال آنکه لازم است محیط های اینچنینی در هر محله  ای وجود داشته باشد تا به دلیل دوری مسافت، کودکان از بازی های دسته جمعی و همیشگی محروم نباشند.
نمیدانم! شاید هم هزینه ی احداث چنین مکان هایی آنقدر سرسام آور باشد که به دردسرش نیارزد اما بدانیم، شادی و بازی امروز کودک من و کودکان ما، نوید آینده و جامعه ای شاد و پر نشاط خواهد بود.